بسم الله الرحمن الرحیم

توجه از "وجه" گرفته شده ، یعنی وجهه ی قلب تو به هر سو و به هر مقامی که ساکن شده ، به همان سو هم گرایش و توجه دارد و تو دائم در آن مقامی حضور داری و هستی که در آن ساکن شدی و اقامت داری . لذا وجهه ی قلب تو به همان سمتی که توجه دارد ؛ حضور هم دارد . 

اگر تو به مکانی بروی که آن مکان و آن افراد ، ضد وجهه قلبی تو (ضد ارزش) باشند ، هر چند که تو علی الظاهر با آنها در آن مجلس هستی و گفتگو می کنی ، اما چون قلبت به آنها گرایش و توجه ندارد ، پس از آنها غایبی و در عالم خودت سیر می کنی .چون هم رنگ عالم تو نیستند ، ظاهرا به آنها نزدیکی و در باطن از آنها دوری !

........من در میان جمعم و دلم جای دیگر است 

کسی که با اطاعت کردن امر خدا ، به باطن و عالم درونش وارد شده ، چنین کسی ، وقتی به نماز می ایستد ؛ چون عالم نماز هم رنگ عالم درونش است ، بالفور به عالم نماز وارد می شود و با آن انس می گیرد ؛ این حضور قلب ، توجه است که گفتیم توجه انسان به آن سمتی است که در آن حضور دارد ...

لطفا در ادامه مطلب با ما همراه باشید...

بسم الله الرحمن الرحیم

عالم محضر خداست و همه ی ما علم داریم و می دانیم که همیشه در محضر او حاضر هستیم ؛ حال چرا ما این محضر را ادراک نمی کنیم و آن را جدی نگرفتیم ؟

چون در دلمان آن را باور نکردیم و این محضر را فقط با آلت و چشم ظاهری نگاه می کنیم . کسی که نابیناست اگر ساعتها بنشینی و برایش از زیبایی گل بگویی ؛

او هرگز نمی تواند آن زیبایی گل را ادراک کند . آره علم دارد و و آن لطافت و زیبایی گل را هم می تواند توضیح دهد ، اما زیبایی واقعی گل را نچشیده ؛ چون ندیده !

و این علم او باید با عمل دیدن چشم کامل شود . بله ما می دانیم که خدا همه جا حضور دارد و این حاضر بودن خدا را می توانیم در چندین مقاله بنویسیم و .........

اما چرا خود به این باور و یقین نرسیدیم ؟ برای اینکه علم داریم اما به علمی که داریم ؛  عمل نکردیم . و وجودمان همچنان در تاریکی جهل می سوزد .

گفتیم عمل به قران ، به انسان معرفت می دهد و درون او را روشن می کند و به آرامش می رساند .

وقتی من در عمل به قران لنگ می زنم ؛ پس وجود من فاقد چراغ ایمان است و من در تاریکی وجودم چگونه می توانم ببینم ؟!

پس وجود ما چون تاریک است ، ما حضور خدا را در زندگی مان ادراک نمی کنیم . چون آن را نچشیدیم و

تا امروز به باورمان نرفته و به یقین نرسیدیم که خدا حاضر است و حضور تام دارد .

می پرسید از کجا چنین می گویم ؟ از آنجا که اگر تو حضور خدا را باور داری ؛ پس چرا بی پروا دائم در گناهی .

تو وقتی در مقابل یک بزرگواری که کرامات بسیار دارد ؛ می نشینی چقدر مواظب هستی در مقابل او بی ادبی نکنی ،

چون حضور او را ادراک می کنی و در مقابلش حتی یایت را هم دراز نمی کنی ! اما در مقابل خدایی که دائم در محضر او هستی چه ؟!!!